Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Να δώσουμε την βαθμολογία...

Να ανοίξουνε τα σχολεία και να αρχίσουμε να ετοιμάσουμε τους βαθμούς του Α΄ Τετραμήνου. Να μην ξεχάσουμε, να προλάβουμε τις ημερομηνίες, να βάλουμε τα διαγωνίσματα, να είμαστε έτοιμοι. 21 Γενάρη είναι το τέλος του τετραμήνου.

Τι σημασία έχει αν δεν κάναμε μάθημα επί εικοσαήμερο, λόγω κατάληψης; Τι αν το μάθημα – αξιολόγηση πήγε κατά διαβόλου; Βαθμούς θα δώσουμε, θα είμαστε έτοιμοι.

Αλήθεια τι σημαίνει βαθμολογία; Πρέπει να υπάρχει; Πρέπει να αξιολογούνται οι μαθητές μας (για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, μια άλλη φορά…)

Αξιολογούμε τους μαθητές ή τους δίνουμε μια βαθμολογία σύμφωνα με τα καθιερωμένα και σύμφωνα με την προτροπή – παράκληση των μαθητών μας «Θα μας βοηθήσετε Κύριε;»

Θα μας βοηθήσετε. Όχι θα μας αξιολογήσετε. Δεν θέλουμε να ξέρουμε ποιες είναι οι ικανότητές μας, οι αδυναμίες μας. Θέλουμε ένα μεγάλο βαθμό, που θα μας είναι χρήσιμος.

Και .. εμείς βέβαια θα βοηθήσουμε τα παιδιά. Θα βάλουμε μεγάλη βαθμολογία (μην τυχόν και γράψει το παιδί μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που του έχουμε, Αν πρόκειται να γράψει 15, να προλάβουμε εμείς να του έχουμε βάλει τουλάχιστον 18).

Όμως δεν θα βάλουμε μόνο μεγάλη βαθμολογία στους μαθητές μας της Γ΄ Τάξης. Το ίδιο θα κάνουμε, γιατί αγαπάμε τα παιδιά, και στην Α΄ και στη Β΄ τάξη.

Έτσι δεν θα μας πούνε στριμμένους, δεν θα μας κοντράρουν, ούτε αυτοί ούτε οι γονείς τους, δεν θα υποχρεωθούμε να δικαιολογήσουμε τη μικρή βαθμολογία που βάλαμε και έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Όπως στα παραμύθια…

Η αξιολόγηση όμως είναι πολύ σοβαρό και κρίσιμο ζήτημα.

Ο νέος άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει την ικανότητα να εκτιμά σωστά τον εαυτόν του. Όχι να τον υπερεκτιμά, ούτε όμως να έχει και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η αυτογνωσία είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη προσπάθεια και ο δάσκαλος πρέπει να συνδράμει τον μαθητή για να την προσεγγίσει.

Η απόδοση ενός μαθητή είναι συνάρτηση δύο ανεξαρτήτων μεταβλητών ( για να μιλήσουμε και λίγο τη γλώσσα των Μαθηματικών)

Α) Της ικανότητας του μαθητή να μαθαίνει, να κατανοεί, να επεξεργάζεται καινούργια πράγματα.

Β) Της προσπάθειας που καταβάλλει για να πετύχει τα παραπάνω.

Όσον αφορά τον πρώτο παράγοντα, εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Υπάρχουν διαφορετικές ικανότητες που στηρίζονται σε Βιολογικούς, Κοινωνικούς (ποιος μίλησε για αταξική κοινωνία…) παράγοντες, αλλά και η εξάσκηση του ίδιου του μαθητή, σε όλα τα προηγούμενα μαθητικά του χρόνια. Μπορούμε να παρέμβουμε εμείς οι δάσκαλοι σε αυτά; Μάλλον όχι.

Στον δεύτερο παράγοντα;

Εδώ ο ρόλος του δασκάλου είναι περισσότερο καθοριστικός αλλά όχι μοναδικός. Μπορούμε νομίζω να δοκιμάσουμε διαφορετικούς τρόπους, να προβληματιστούμε για το πώς, να παλέψουμε, να δώσουμε και την ψυχή μας, ώστε να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών μας για το μάθημα και αν αυτό επιτευχθεί και η προσπάθειά τους θα βελτιωθεί και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι θετικό.

Όμως δεν ζούμε σε ένα κόσμο μόνο εμείς και οι μαθητές μας για να νομίζουμε ότι είναι μόνο στο χέρι μας και θα τα καταφέρουμε…

Όλα αυτά όμως είναι δύσκολα και δεν φτάνει εσύ ο δάσκαλος να τα παλέψεις. Πρέπει να μπορούν να τα αποδεχθούν και οι μαθητές (πράγμα δύσκολο) και οι γονείς (πράγμα δυσκολότερο). Η κουκουβάγια θεωρεί λέει, το παιδί της το ομορφότερο του κόσμου (και όπως λέει και το ανέκδοτο ο Χριστός ήταν Έλληνας γιατί η μάνα του νόμιζε ότι ήταν Θεός). Έτσι ο γονιός θεωρεί ότι το παιδί του είναι πανέξυπνο (αλλά δεν διαβάζει..) και είναι κρίμα να μην σπουδάσει (ο καθένας έχει το δικαίωμα στην μόρφωση, εννοώντας ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να πάρει ένα πτυχίο Ιατρικής – Νομικής ή Πολυτεχνείου..).

Μήπως αυτή δεν είναι και η επίσημη άποψη της πολιτείας;

Η λέξη αξιοκρατία υπάρχει ακόμη στο λεξιλόγιό μας;

Πρέπει να ψάξω τον Μπαμπινιώτη….

Αλλά εδώ ανοίγεται ένα άλλο μεγάλο θέμα και ας το αφήσουμε για άλλη ευκαιρία..

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο ρόλο μας. Αν βάλουμε μικρούς βαθμούς, μπορεί να γίνει και φασαρία, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να μας κουβαληθεί και ο σύμβουλος (με τις ειδικές Παιδαγωγικές σπουδές) και να μας αποδείξει ότι εμείς φταίμε για την χαμηλή απόδοση των μαθητών μας.

Άρα. Άρα ξεκινάμε από 12-13 και βάζουμε βαθμούς προς τα πάνω. Οπότε ο μέσος όρος θα είναι ψηλός. Οι μαθητές μας ευχαριστημένοι, οι γονείς ευχαριστημένοι, η πολιτεία ευτυχής και εμείς ήσυχοι ότι κάναμε το καθήκον μας…

Και με την ευκαιρία, μια ερώτηση:

Γιατί όταν πρόπερσι στις εξετάσεις για το Μπακαλωραιά στη Γαλλία πέτυχαν το 71% των τελειοφοίτων, πανηγύριζε όλη η Γαλλία για τη μεγάλη επιτυχία των μαθητών τους, ενώ όταν εδώ απορρίπτεται το 10% στις Πανελλαδικές εξετάσεις, όλο το καλοκαίρι γίνεται χαμός για την αποτυχία των μαθητών;

Μήπως κάποιος πρέπει να ενημερώσει τους Γάλλους για τις νέες Παιδαγωγικές μεθόδους;

Μήπως εμείς οι Έλληνες που δώσαμε τα φώτα μας στους Κουτόφραγκους, να τους ξαναδιδάξουμε;;;

2 σχόλια:

Leon είπε...

Πρέπει να παραδεχθώ ότι σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο. Όμως σε χαρακτηρίζει μονομέρεια. Γιατί δεν λες για τους συναδέλφους μας, που διατηρούν το παλιό καλό ρητό, ότι το 20 είναι για το Θεό και το 19 για τον Καθηγητή.
Για τους συναδέλφους που για να επιβληθούν στους μαθητές τους, τους κρατάνε και τους πιέζουν με τη βαθμολογία.
Για τους άλλους που για να αποδείξουν την αξία τους, βάζουν πολύ δύσκολα θέματα, ώστε να αποτύχουν οι μαθητές και έτσι να αποδείξουν ότι είναι Καθηγηταράδες;
Όλοι αυτοί παίζουμε στο ίδιο γήπεδο και ο θεός να βάλει το χέρι του..

Ανώνυμος είπε...

Είμαι ένας μαθητής της Γ Τάξης που τρέχει από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα να τα προλάβω όλα. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και να γράψω στις εξετάσεις. Το φαντάζεσαι να έχω μικρότερο βαθμό στα προφορικά και να χάσω μόρια τελικά; Αυτό το θεωρείται δίκαιο; Δεν νομίζω....