Φτιάξτε Ιστολόγια

Αντιγράφω από το post «Εκπαιδευτικός κάνει το σουτ: Μπλογκάρει και μέσα!» Του συνάδελφου Χρυσόστομου «Ας μπουμε σε μια ταξη!»

«Και δεύτερον, το αγώγι τραβά τον αγωγιάτη. Ξεκινάς το ιστολόγιο σου και στη πορεία σου σκάνε ιδέες "Ρε συ και γι' αυτό αξίζει να γράψω στο blog!". Στο κάτω κάτω, μη ξεχνάς ότι κάνουμε μια δουλειά που αν έχεις τα μάτια για να τα δεις οι ιδέες και οι προβληματισμοί σκάνε βροχή - να ναι καλά οι μαθητές μας, αυτοί οι εμπνευσμένοι πιτσιρικάδες με τους οποίους συν-εργαζόμαστε...»

Ο Χρυσόστομος (θα έλεγα να ανακηρυχτεί ΠΡΟΕΔΡΟΣ των εκπαιδευτικών με blog για τις προσπάθειές του να ενισχύσει κάθε συνάδελφο που ξεκινά..) προσπαθεί να πείσει όλο και περισσότερους συναδέλφους να μπουν στο χώρο της χρήσης των ιστολογίων.

Με αφορμή την ανάρτηση αυτή, σήμερα, που πλησιάζουμε στο τέλος της σχολικής αυτής χρονιάς και στο τέλος της περιόδου που και εγώ ασχολήθηκα με το αντικείμενο, θα ήθελα να κάνω ένα πρώτο απολογισμό – απολογία, πιστεύοντας ότι ίσως βοηθήσει κάποιους να κάνουν το αντίστοιχο βήμα.

Πάει καιρός που ένιωθα την ανάγκη της προβολής κάποιου υλικού που συγκέντρωνα χρόνια τώρα στην εκπαίδευση. Υπήρχε η θέληση αλλά δεν είχα τον τρόπο. Παρακινούσα τον πληροφορικάριο του σχολείου να κάνουμε μια ιστοσελίδα για το σχολείο και κάτω από την σκέπη αυτή να έκανα και εγώ τις δικές μου αναρτήσεις. Και αυτό για δυο λόγους. Πρώτον δεν είχα τις γνώσεις να το κάνω μόνος μου και δεύτερο είχα το φόβο να βγω προς τα έξω ατομικά. Υπήρχε ο φόβος μην χαρακτηριστώ ψώνιο.

Πάντα φοβάσαι τον εξυπνάκια του τελευταίου θρανίου ότι θα το πετάξει και οι άλλοι θα σκάσουν στα γέλια….

Εξαιτίας διαφόρων δυσκολιών η ιστοσελίδα δεν έγινε και φέτος, στην αρχή της χρονιάς πήρα την απόφαση να πάρω μετάθεση και να φύγω από το σχολείο. Οπότε δεν υπήρχε και λόγος να σκέφτομαι την στέγαση αυτή.

Κάπου εκεί πέσαμε στις καταλήψεις και εγώ ένιωθα άμεση την ανάγκη να πω (να φωνάξω) την δική μου θέση πάνω στο θέμα.. Και εκεί μη έχοντας δουλειά, γύρναγα κάποια πρωινά από δω και από εκεί στο Internet, όπου έπεσα πάνω στο ιστολόγιο του Χρυσόστομου. Πήρα θάρρος και έστησα το πρώτο μου blog, αυτό στο οποίο είστε τώρα. Δημοσίευσα και το πρώτο μου άρθρο. Και μετά σαν κάτι να έσπασε, σε λίγες μέρες έκανα και την προσωπική μου ιστοσελίδα, εγώ που ήξερα τι είναι το download αλλά όχι το upload. Άνοιξε και το σχολείο, είχα και δουλειά, λέω εντάξει είναι, κάποιες διορθώσεις θα κάνω και τέρμα. Άλλωστε έβγαινα και ανοικτά, μια αυτολογοκρισία είναι απαραίτητη….

Και κάπου εκεί ένα βράδυ λέω, με αφορμή μια συζήτηση με μαθητές στην τάξη, βρε δεν ανοίγεις ένα blog να γράψεις μια άσκηση που να εξηγείς την παρεξήγηση των μαθητών σου. Την εξήγησες στην τάξη. Αλλά το κατάλαβαν σωστά; Ας το έχουν και γραπτά και με το να τους σπρώξεις να το ξαναψάξουν, καλό θα τους κάνει.

Και έτσι νάτο και το blog για τη Φυσική της Γ. Και μετά κύριε, ξέρετε, δεν ξέρετε Χημεία; Νάτο και της Χημείας….

Θα μου πεις ο φόβος σου έφυγε; Θα πω ναι, έφυγε. Ώρες- ώρες όμως, μου φαίνεται ότι ο Γιάννης ψιθυρίζει: ψώνιο, ψώνιο, ψώνιο… Μπορεί όμως να είναι και η ιδέα μου.

Θα ήθελα να πω πάντως, ότι όταν άρχισα να παίρνω τα πρώτα mail από συναδέλφους (περισσότερο) αλλά και από μαθητές, δεν με σταμάταγε τίποτα.

Αλήθεια τι είναι αυτό που μας κρατάει στην εκπαίδευση; Μήπως τα πολλά λεφτά που μας δίνουν ή η υψηλή μας θέση στην σημερινή Ελληνική κοινωνία; Μπορεί να λένε κάποιοι είστε τεμπέληδες και κάθεστε.. Εγώ ποτέ δεν ένιωσα τεμπέλης, αλλά όποιος δεν ένιωσε αυτό το κάτι, μυσταγωγικό; που μπορεί να συμβεί σε μια διδακτική ώρα, δεν μπορεί να καταλάβει την χαρά του να διδάσκεις και να επικοινωνείς με μαθητές…

Ξέρω θα μου πεις πόσο συχνά γίνεται αυτό; Δυστυχώς όχι πολύ συχνά, αλλά αξίζει να το παλεύεις για να βρεθεί το μονοπάτι…

Αντίστοιχη χαρά παίρνεις όταν λαμβάνεις mail, από άγνωστό σου μαθητή, από την άλλη άκρη της χώρας, που σου ζητά μια βοήθεια, ή σου λέει ένα ευχαριστώ για κάτι που ξεκαθάρισε εξαιτίας μιας δικής σου ανάρτησης.

Αλλά δεν είναι μικρότερη η χαρά και η συγκίνηση, όταν παίρνεις μήνυμα από συνάδελφο που είτε σε εμψυχώνει, είτε καλοπροαίρετα σου επισημαίνει αβλεψίες ή αστοχίες σου. Θα μου πεις υπάρχουν και οι κακόπιστοι. Ε τι να κάνουμε ο κήπος μας τα έχει όλα τα είδη των φυτών…

Και κάτι ακόμη για τις δυσκολίες. Σαν μαθητής μου άρεσε η Γεωμετρία και αισθανόμουν ιδιαίτερη χαρά, όταν έλυνα δύσκολες ασκήσεις. (Δεν θέλω σχόλια για την ηλικία μου, όση ξέρουν τι συμβαίνει με τη Γεωμετρία…) Όταν εκεί που είχες κολλήσει, ξαφνικά έφερνες μια βοηθητική ευθεία και μπροστά στα μάτια σου είχες την λύση. Την ίδια παιδιάστικη!! χαρά νιώθω και όταν επιλύω ένα πρόβλημα από αυτά που συναντώ με το διαδίκτυο. Ξέρω, ξέρω θα μου πείτε πότε θα μεγαλώσω…. Σας λέω λοιπόν ότι δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο...

Για να το κλείσω το θέμα: Η επικοινωνία που μπορείς να πετύχεις με ανθρώπους, που διαφορετικά δεν θα συναντούσες ποτέ, είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα και αν αυτό συνδυαστεί με τη χαρά του να μοιράζεσαι πράγματα με άλλους, έτσι χωρίς κέρδος, χωρίς να περιμένεις κάτι, όπως επίσης και τι χαρά του, να μαθαίνεις νέα πράγματα, τότε καταλήγεις στο να πεις ναι, το κάνω και ας χάσω τον χρόνο μου (αλήθεια τον χάνεις;;) και ας κουραστώ, το αξίζει.

Υ.Γ. Περιμένω ακόμη να τελειώστε το Test για τις απουσίες, η ώρα τελειώνει.